Vamos falar do corno inglés, deriva del oboe
da caccia, unha variante do oboe soprano surxida a finais do século XVII.
Ten un tamaño aproximado de 80cm. A súa extensión vai dende el mi2 hasta
al si bemol 4 (dúas octavas e media).
Descoñécese a súa orixe do seu nome crese que
se orixinou en Francia co no me de cor anglé: corno anguloso (debido a que tiña
unha orma lixeiramente curvada), confundíndose posteriormente a palabra anglé
(anguloso) con anglais (inglés).
O corno inglés, ao igual que o óboe, presenta
tres partes: o corpo e dúas pezas adicionais: a caña e o tudel. As tres partes principais están unidas entre
elas mediante aros metálicos. A lo largo del corpo están dispostos el mecanismo
de chaves.
Unha das partes máis característica é o pavillón
ou aro inferior.
Cando o músico expulsa o aire a través dos
labios sobre a lingüeta prodúcese una vibración polo choque de ambas láminas da
caña. Esta vibración é transmitida á columna de aire interior e ao corpo do
instrumento ata saír polo pavillón. A caña do corno inglés é lixeiramente máis
larga e ancha que ao do óboe.
O seu característico timbre suave faino
indicado para a execución de melodías melancólicas e doces.
A continuación deixámosvos un vídeo dun músico
tocando o corno inglés:
No hay comentarios:
Publicar un comentario